میگن انیشتین توی نظریه ی کوانتوم ثابت کرده که اگه دو ماده با هم واکنش بدن و بعد از واکنش اون ها رو از هم جدا کنید، هر چه قدر هم از هم دورشون کنید، چه یک متر یه میلیاردها سال نوری، هر اتفاقی که برای یک کدوم از اون ها بیوفته، در همون لحظه همون اتفاق برای ماده ی دیگه هم میوفته.
قلب یه ماده است، دوستی هم چیزی جز واکنش دادن دو قلب نیست، فقط در صورتی اسم این دوستی رو عشق بزارید که واکنششون از نوع کوانتومی باشه، تا میلیاردها سال نوری فاصله هم نتونی باعث بشه که شما با نبود عشقتون احساس تنهایی بکنید
انیشتین در یک جای دیگه از نظریه ی کوانتوم ثابت کرده که این ارتباط فقط محدود به مکان نیست و در بعد زمان هم تأثیر داره، یعنی اگه اتفاقی برای یک ماده بیوفته روی آینده و گذشته ی ماده ی دیگه هم تأثیر میذاره
پس بدونید عشق کوانتومی با گذشت زمان از بین نمیره و ارتباطتون همیشه برقرار می مونه
طبق گفته ی بالا یک ماده در صورتی می تونه از در امان بودن خودش مطمئن باشه که از در امان بودن ماده ی دیگه هم مطمئن باشه
و ایمن ترین جا برای عاشق و معشوق کنار هم دیگه بودن هستش، و این یک جاذبه ی خیلی قوی بین دو طرف ایجاد می کنه که برای محافظت از خودشون و طرف مقابلشون به همدیگه نزدیک بشن و هیچوقت جدا نشن
پس اگه شما کسی هستید که عشقتون به شما خیانت کرده یا شما رو ول کرده یا هر چیز دیگه
بدونید که اون عشق نبوده و یک ارتباط دوستانه ی قوی یا یک وابستگی بوده
اگر هم عاشق کسی هستید که عاشقتون نیست، انیشتین ثابت کرده که عشق یک طرفه نیست
پس شما عاشق نبودید
و در آخر
لطفاً با گذاشتن اسم عشق روی رابطه هاتون، عشق رو بد نام نکنید
که بعضی ها بیان و بگن عشق حقیقی وجود نداره
